กริชเหล็กน้ำพี้ (เหล็กถลุงใหม่)

ประวัติของกริช

        เมื่อประมาณ 300 ปีเศษในเกาะชวา อินโดนีเซีย มีเจ้าเมืองเมืองหนึ่งได้จัดทำกริชขึ้นเจ้าเมืองบังคับให้ช่างกริชทุกคน ส่งกริชเข้าประกวดเมื่อถึงกำหนดวันแข็งขันกรรมการผู้ตัดสินกริชสำรวจรายชื่อช่างตีกริชทั้งหมดปรากฏว่ามีช่างผู้หนึ่งไม่ได้ ส่งกริชประกวดเจ้าเมืองจึงให้ทหารไปเอาช่างผู้นี้มาเมื่อช่างผู้นี้มาถึงวังก็มอบกริชของตนให้กรรมการพิจารณา ลักษณะด้ามทำด้วยเหง้าไม้ไฝ่ฝักทำด้วยกากหมาก ทำให้เจ้าเมื่องโกรธเพราะกริชไม่สวยเหมือนช่างกริชคนอืนๆ ที่ประดับกริชค้วยทองเพรชพลอยอย่างสวยงามเจ้าเมืองก็เอากริชที่ไม่สวยนี้โยนทิ้งในสระน้ำ้และเนรเทศช่างผู้ทำออกจากเมือง ก่อนออกจากเมืองนั้นช่างผู้นี้ได้กล่าวกับเจ้าเมืองว่ากริชที่ดีนั้นไม่ได้อยู่ที่เครื่องประดับตกแต่งแต่อยู่ที่ความขลังหรือศักดิ์สิทธิ วันรุ่งขึ้นเจ้าเมืองได้พบปลาขนาดใหญ่ในสระลอยพร้อมมีกริชปักอยู่เมือนำปลายขึ้นมาดปรากฏว่าเป็นกริชที่เจ้า เมื่อขว้างทิ้งเมื่อวานเมื่อเจ้าเมื่องนึกคำพูดของช่างกริชรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากที่ได้เนรเทศช่างคนสำคัญเมื่อช่างตีกริชได้มาถึง ปัตตานีก็เดินทางมาถึงเมื่องรามันและพักอยู่ที่นั้นจนเจ้าเมื่องรามันทราบเรื่องราวจึงให้ช่างผู้นี้ตีกริชให้ดูสักเล่มเมื่อทำเสร็จเจ้า เมือได้ดูมีความประทับใจเป็นอย่างยิ่งจึงยกย่องช่างผู้นี้ปาแนซาเฆาะ หรือนายช่างผู้ยิ่งใหญ่ปาแนซาเฆาะได้ ถ่ายทอดรูปแบบและเทคนิคในการตีกริชแก่ลูกศิทย์จึงได้รับความนิยมเป็นอย่างมาตั้งแต่นั้นมาและได้เสื่อมความนิยมการใช้กริช  เมื่อมีการออกกฏหมายห้ามพบพาอาวุธในที่สาธารณะปัจจุบันมีช่างกริชกลุมหนึ่งได้รื้อเฟื้อนศิลปะการทำกริชโบราณให้ มีความนิยมทำเป็นสินค้าotop ประเภทหนึ่งของประเทศไทยในปัจจุบัน